Onderweg naar Bermuda

Zondag 21 april - middag positie  28.09 N 74.56 W 12.00 boordtijd, nog 590 mijl tot Bermuda.


Zaterdagochtend 7.00 zijn we vertrokken uit de Bahama's, 750 zeemijl naar Bermuda.(Amsterdam naar Madrid in landtermen). De eerste drie dagen zien er goed uit, daarna wordt het waarschijnlijk wat onrustiger maar we hebben goede hoop op een voorspoedige oversteek van 6 dagen.

Het afgelopen etmaal was in ieder geval geweldig. Weinig wind en een gladde zee bij vertrek. Na een paar uur is het goed te zeilen met 4 knopen snelheid. Vanmorgen trok de wind wat aan en nu hebben we windkracht vier, halve wind, ideale omstandigheden voor Tara. We schieten lekker op met 6 a 7 knopen per uur!

In Marsh Harbor hebben we Gerco en Annemiek van de Nederlandse Spirit of a Geisha ontmoet en varen nu samen op. De schepen zijn aan elkaar gewaagd en we varen nog steeds vlak bij elkaar, erg leuk. We hebben twee keer per dag even contact over de voortgang. Er lijken meer schepen onderweg naar Nederland deze maanden. Het is lang geleden dat we weer samen op konden zeilen met anderen, daar genieten we van.

We gaan de nacht in, en waarschijnlijk straks een eerste reef zetten, de wind zal wat toenemen vanwege en dan is het wel zo rustig.

Wordt vervolgd

De Abaco's, tropisch en orkaan Dorian - april 2024

Weer zeilen we een prachtige dag naar de ingang van Little Harbour in de Abaco’s, de noordelijkste eilanden groep in de Bahama's. Inderdaad een piepklein gehuchtje. We liggen daar goed de eerste nacht, maar daarna draait de wind door en zoeken we een betere plek. Het blijft nog een paar dagen onrustig dus we varen naar Marsh Habour waar onze pubmaatjes uit Green Cove Springs liggen. Marsh Harbour is de grootste plaats in de Abaco’s en veel zeilers komen hier voor inkopen, bemanning wisselen, tanken, wassen en zo meer. Met deze wind ligt de grote baai vol geankerde schepen. We hebben gezellige dagen met Jean en Dean en vrienden van hen en eten een paar keer buiten de deur. Wat natuur betreft is het niet erg interessant. Er ligt een klein rif waar we twee keer snorkelen, maar wandelen is gewoon op de weg lopen.

Het is ook onze kennismaking met de gevolgen van de orkaan Dorian die hier in 2019 huis gehouden heeft. In alle gesprekken met bewoners is er een vóór en ná Dorian moment. We zien ook dat veel huizen verlaten zijn of waar ze nog bezig zijn met reparaties. We horen dat er in de afgelopen twee jaar al meer bedrijven open zijn gegaan. Onze gids is uit 2015 en daaraan zien we nog het beste hoeveel er veranderd is. Dorian was de ergste orkaan die ooit de Bahama’s heeft getroffen.

In de wasserette zit ik samen met Grace te wachten op de machines. We raken in gesprek en ik vraag haar waar zij was toen Dorian de Abaco’s bereikte. Ze werkt in de kliniek en was in Marsh Harbour toen de orkaan over kwam vertelt ze. Het afwachten, voorbereiden, de mensen die niet wilden evacueren, de angst hoor je nog in haar stem. Dan het overweldigende geluid van de wind, met windstoten tot 400 kilometer per uur. Ze schuilde in het oude huis van haar moeder, maar toen het oog van de storm overkwam (dan is het een korte tijd windstil) besloten ze toch naar een betere plek te gaan. We hesen ons in de laadbak van een vrachtwagen met onze buren en toen we een half uur later bij de kerk kwamen was het oog al voorbij en we konden bijna niet naar binnen komen door de wind. Het was zó angstig in de kerk, want je kunt niets meer doen. Het officiële vluchtgebouw was zijn dak kwijtgeraakt en mensen zochten zo goed als het ging een veilig heenkomen.

In de loop van de storm kwam er drie keer een vloedgolf van meer dan 7 meter het stadje binnen razen, huizen werden een halve kilometer landinwaarts neer gekwakt, anderen zijn verzwolgen in de golven. De ravage was enorm. Dorian was een categorie 5 orkaan, lag vrijwel stationair over de Abaco’s en duurde 48 uur! Bijna alle huizen waren verwoest, er was geen water, het stonk ongelofelijk naar dode mensen, dieren, wrakstukken en afval. Er waren 70.000 mensen dakloos, 74 doden en 282 vermisten. Grace en haar gezin zijn geëvacueerd naar Nassau, zoals vele andere bewoners, Marsh Harbour was een “war zone”. Ook in Nassau staat ze doodsangsten uit als er weer een windfront overkomt, zo bang is ze dat het weer een orkaan wordt. Maar uiteindelijk wil ze toch weer terug, dit is waar ze thuishoort. Van het huis van haar moeder is niets meer over, ze wil graag herbouwen maar dan in beton, er moet alleen eerst gespaard worden. Ik vraag of ze het niet erg vindt dat ik er naar vraag, om zoveel herinneringen op te halen. Maar ze zegt dat het juist wel fijn is om er nog eens over te praten al grijpt het haar wel aan en mij ook.

Na 5 jaar tonen de bewoners een enorme veerkracht, er staan borden, “Abaco’s strong together”. Er wordt herbouwt, er komt een nieuw, sterker vluchtgebouw voor de bewoners. De toeristen komen terug na Dorian en Corona jaren, dat is goed nieuws. Maar veel infrastructuur is nog steeds beschadigd, dit gaat nog wel enige tijd duren.
Ook op de andere eilanden waar we komen is de wederopbouw na Dorian een terugkerend thema. Het tropische eiland gevoel is dus bedrieglijk, als iedereen weggaat in augustus en het orkaanseizoen echt voor de deur staat, zijn het de bewoners die er mee leven. Dit jaar wordt een heftig orkaan seizoen voorspeld en dat houdt mensen nu al bezig.

We zien de veerkracht ook in de schooloptredens van de jaarlijkse Junkanoo competitie tussen de scholen in en om Marsh Harbour. Zo krijgen we toch nog een Junkanoo! De scholen hebben allemaal een thema gekozen, de kostuums zijn prachtig, en de ingestudeerde dansen van de meisjes energiek en wervelend. De jongens maken de muziek, veel trommels, trompetten en het swingt dat het een lieve lust is. Bij een extra goed stukje reageert het publiek langs de route met aanmoediging en waardering. Het lijken mij fantastische gymlessen voor de leerlingen want er komt veel uithoudingsvermogen bij kijken, en dan al het werk voor de kostuums! We hebben een hele leuke avond.

We scharrelen langs de verschillende Cay’s, ieder dorpje heeft zijn eigen sfeer.

In Hope Town bezoeken we de Elbow Reef vuurtoren uit 1863, de enige vuurtoren ter wereld die nog met de hand bediend wordt en verlicht wordt met lampolie. Iedere twee uur moet de vuurtorenwachter het mechanisme opdraaien en dan schijnt de toren zijn licht weer door de nacht. Wij liggen onder de vuurtoren en ik vind het bijzonder om de stralen langs de boot te zien gaan.

In Man o War Cay zijn ze beroemd om hun scheepsbouw en ingetogen levensstijl. Drank zal je hier niet vinden maar wel een hechte gemeenschap. Er is een piepklein museum, in een kenmerkend houten huisje waar een familie woonde met 12 kinderen. In de huidige tijd zou het vast een éénpersoons studio heten.

Op Green Turtle Cay heb je een “Witte Baai” waar de twee resorts gelukkig weer operationeel zijn. De huizen die er gebouwd worden lijken zo ingevlogen uit Fort Lauderdale, groot, groter, grootst. Met prachtig uitzicht, veranda’s en zwembaden. Eén van de huizen heeft een watervliegtuigje en komt aanvliegen als ik de schildpadden probeer te vinden in Cocobaai, het vliegtuig past precies op de oprit. Best handig in een eilandenrijk. In de “Zwarte Baai” is het dorpje New Plymouth en vind je de karakteristieke houten huisjes, houten kerken en de kleine supermarkten. Ook hier een piepklein museum over de Loyalisten, de inwoners van Amerika die trouw wilden blijven aan de Engelse kroon en die na de revolutie / onafhankelijkheid van Engeland in 1783 Amerika moesten verlaten. Ze konden kiezen tussen Canada, Nova Scotia of de Bahama’s. Velen gingen naar de Bahama’s maar het was een hard leven!

Bij Green Turtle Cay eindigt onze Bahama reis. Het voorjaar komt eraan, tijd om een eiland op te schuiven en naar Bermuda te zeilen…

Foto's: we zijn niet de enigen die vluchten voor het koufront en beschutting zoeken in de Abaco's

Junkanoo foto's, en waar mensen zijn wordt gegeten en gedronken. Hier worden de beroemde Conch fritters gebakken, oliebolletjes met schelpdier

Herdenkingsmonument voor Dorian slachtoffers in Marsh Harbour

Elbow reef vuurtoren technische ruimte, uitzicht op de binnenhaven en Tara op de rede van Hopetown

Man o War Heritage museum, voormalig huis van de familie Albury

De openbare bibliotheek (300 boeken)

De Albury Familie zijn beroemde botenbouwers in de Abaco's, dit is een eerbetoon

Alles gaat hier over water, deze bak met kraan en bouwmateriaal wordt voortgeduwd door Iron Mike, bij ons beter bekend als IJzeren Hein.

Op Guana Cay kan je prachtig strandwandelen en zit een leuke bar, Nippers

In New Plymouth is een beeldentuin met bekende Loyalisten families, hier is de aankomst op de Bahama's uitgebeeld.

Het douane kantoor moet nog opgeknapt, gelukkig voor ons hebben ze nu een kantoortje in één van de resorts. Het postkantoor zat er naast, maar de post hebben ze maar helemaal afgeschaft.

Lingum Vitae, de nationale boom van de Bahama's 

We ontmoeten Spirit of a Geisha met Annemiek en Gerco aan boord, ook op weg naar Bermuda en de Azoren, en er blijken meer Nederlandse boten onderweg!

We hebben niets te klagen, lekker eten aan boord, dit is het Bahama galgenmaal

Terugblik 2012

Nog 12 weken te gaan tot we weer in Nederland zijn, als alles goed gaat! Ik ontkom er niet aan om steeds even terug te kijken op de laatste jaren en ik ga jullie mee laten genieten. Iedere week een jaar terugblik.

2012 was het jaar van het opzeggen van onze baan, terug naar Den Osse voor de laatste voorbereidingen en in mei een geweldige “Vaar Wel Party” in Delfshaven. Vol verwachting beginnen we aan onze tocht. De Noordzee over naar Schotland, met een geweldige tussenstop op de Farne Islands, een waar vogel paradijs.

We volgen het Caledonian Channel dwars door het land naar de west kust van Schotland. Varen door het Crinnian Canal naar de Ierse zee. Fietsen met vrienden “the Way of the Roses” van Lancaster aan de Ierse Zee naar Bridlington aan de Noordzeekust. Naar Ierland en via de Scilly’s terug naar het zuiden van England om in Falmouth te wachten op de oversteek van de Golf van Biskaje. Een keerpunt in de reis, de “vakantie’ duurde wel erg lang, we misten ons werk en collega’s en familie. We moesten wennen aan het “leven” aan boord, het aangewezen zijn op elkaar. Met de oversteek van de Golf van Biskaje nemen we die hindernis. Dit wordt ons leven.

De Spaanse rivieren in het noorden, de prachtige Portugese kust afzakkend tot Cadiz in Zuid Spanje. Met de oversteek naar Marokko komen we in een andere wereld. Het bezoek aan Fez is een hoogtepunt. Op de Canarische eilanden komen we in een rustiger tempo. Op Gran Canaria heb ik een maand Spaanse les en genieten we van het eiland leven. Beide kinderen varen een stuk mee, erg fijn. We ontmoeten langzamerhand zeilers die op de boot wonen en onderweg gelukkig ook vrienden die in Portugal, Spanje en op de Canarische eilanden wonen, die contacten zijn belangrijk. We beginnen ons een beetje thuis te voelen en als we met Nieuwjaar naar Spaans gebruik de 12 druiven voor iedere slag van de klok doorslikken kijken we vol plezier uit naar 2013!


5 landen en 3000 zeemijl gevaren

Rock Sound Home Coming Festival - maart/april 2024

We liggen nog een paar dagen in de Rock Sound Baai. Overdag doen we klusjes aan de boot, boodschappen en verkennen we de omgeving.

Het dorp heeft een Blue Hole, een bijna perfect rond meertje omgeven door rotsen, 300.000 geleden gevormd door de erosie van het kalkzandsteen plateau. Het heeft een mooie, serene sfeer. De Blue Hole is meer dan 180 meter diep, het water is een klein beetje zout, met veel mineralen, sommigen zeggen geneeskrachtig. Er zijn veel vissen die het kennelijk heerlijk vinden om er te leven en bewoners komen er picknicken en een duik nemen.

De Kathedraal grotten liggen net buiten het dorp, aan de rand van het eiland. Sommige gedeeltes van de plafonds zijn weggesleten en vormen ronde lichtgaten waar wortels van bomen en lianen door naar beneden groeien en op sommige plekken ook bomen door naar boven groeien. De lichtval in de grotten is heel bijzonder en de planten geven het een extra mysterieus tintje. Net naast de grotten ligt het Bubbelende Blue Hole, deze staat in verbinding met de zee en ademt in en uit op het ritme van de getijden door het poreuze kalkzandsteen waar het uit bestaat.

Stukje bij beetje ontdekken we ook meer van de geschiedenis. De eerste bewoners op de eilanden waren Lucayans, rond 800 geëmigreerd vanuit Zuid America. Columbus’ eerste plaats in de nieuwe wereld waar hij in 1492 aan land kwam was in het zuiden van de Bahama’s. Vanaf toen bestonden de eilanden ook voor Europa. De eilanden waren de eeuwen daarna afwisselend Spaans en Engels. De inheemse bevolking werd begin 1500 door de Spanjaarden gedeporteerd naar Hispaniola als slaven. Daarna duurde het nog bijna 150 jaar voor een Europeese nederzetting werd gesticht in de Bahama’s door de Eleutheran Adventurers. Een religieuze groep die onderdrukt werd op Bermuda vluchtte in 1647 naar een eiland wat ze Eleuthra noemden, naar het Griekse woord voor vrijheid. De groep brak op, maar het eiland bleef bewoond. Na de afschaffing van de slavernij in Engeland en de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten vluchtten loyalisten en voormalige slaven naar de Bahama’s, de eerste grote stroom bewoners. Een gelijkwaardige bevolking was het nog niet. In 1973 werden de Bahama’s onafhankelijk van Engeland. Een grote stroom toeristen, visvangst en banken zorgt voor goede inkomsten en de bewoners lijken in goede omstandigheden te leven. Al moet je soms wel naar een ander eiland om te werken, voor medische behandeling of scholing.

Ieder jaar wordt Rock Sound Home Coming gevierd. Inwoners die elders zijn gaan wonen en werken, veelal in de Bahama’s zelf, komen terug naar hun dorp om familie en vrienden te ontmoeten. Het is een groot evenement wat een week duurt. Vrijwel iedere avond zijn er optredens met eten en drinken op een terrein bij het strand. De muziek wordt naar mate het later wordt luider en alle boten in de baai kunnen meegenieten, of ergeren zich en dat gebeurt ook.

Wij gaan een paar keer naar de wal om mee te eten en een biertje te drinken, hier met Sarah en Trevor. Het toppunt van de avond halen we nooit, té laat voor ons. Vooral zaterdagavond is geanimeerd. De meesten komen tip top naar het feestterrein, de kinderen mooi aangekleed en haren prachtig ingevlochten. Maar ook de volwassenen zien er feestelijk uit.

Ze komen om elkaar te zien, wij mogen er zijn maar maken geen deel uit van de groep, dat is duidelijk. Van verschillende bewoners hebben we gehoord dat er een Junkanoo komt en dat zou ik graag willen meemaken. Een soort carnavalsoptocht waarin allerlei culturele achtergronden terugkomen: Afrikaans, de slavernij tijd, hun leven nu. Maar wanneer die is? De één zegt misschien zaterdag, maar zondag kan ook, een ander zegt maandag, de laatste dag van de festival week. Ik mail de dame die contactpersoon is en krijg prompt een mail terug met de tijden van de optredens ‘s avonds, maar niets over de Junkanoo.

Ik vraag me dan af hoe dat werkt, gebeurt het spontaan, is er een tam tam waar wij niets van weten, willen ze ons liever niet erbij? Ik vraag het in de supermarkt en de twee dames die ik spreek zeggen zeer gedecideerd dat zij daar niet aan mee doen. Als we zaterdagavond op het feest komen, horen we dat de Junkanoo die middag is geweest om 5 uur. Het blijft dus een raadsel.

Tijd om verder te gaan, we zeilen weer een prachtige dag naar een smalle doorgang in het rif, de Current Cut, op weg naar Spanish Wells in het Noorden van Eleuthra. De waarschuwingen staan met dikke letters in de gids, sterke stroming, oncontroleerbare boten als je niet hard genoeg kunt varen en zo meer. Wij hebben het té netjes gepland, met doodtij gaan we door de Cut en meer dan een halve knoop stroom mee is er niet.

Spanish Wells heeft de naam omdat er in de zilvervloot tijd Spaanse schepen water zouden innemen voor hun tocht over de Atlantische Oceaan. Alle riffen en ondiepten in dit gebied maken dat een onwaarschijnlijk verhaal, maar de naam is gebleven. Nu is het de dé plek waar de visvangst van de Bahama’s zich concentreert. Vissersschepen liggen in de haven of varen langs met een sleep van drie of vier kleine bootjes achter zich. Ze vangen kreeft en conch en het zijn goede jaren. In het dorp komen we een kreeftvisser tegen met een dikke gouden ketting om zijn nek, aan het uiteinde hangt een prachtige gouden kreeft van zeker 15 centimeter. Het is te hopen dat de kreeften het tempo bij kunnen houden van de verbeterde manieren om te vissen. Voor de conch is dat in ieder geval niet zo en ieder jaar moet er dieper worden gezocht naar de felbegeerde schelpdieren. Het is een vrije dag en in het dorp is helaas alles gesloten, jammer. We gaan eind van de middag verder en ankeren net buiten de eilanden om morgen door te varen naar de Abaco’s. Er komt weer een koufront aan met veel wind en daarna dagen wind uit het noorden, dus morgen is de beste dag.

Volgens zeilers die hier al jaren komen hebben we een slecht jaar met zoveel opeen volgende koufronten, motorboten en zeilers met weinig ervaring hebben daar nóg meer last van, maar het zou fijn zijn als we nog een poosje rustig weer krijgen. Lekker snorkelen in de Abaco’s lijkt me heerlijk.

Foto's Niet alleen de natuur is veerkrachtig hier, de bewoners ook én creatief. Deze man wilde even de kade vegen bij het Blue Hole en maakte ter plekke een bezem van wat er voorhanden was. Ook een nieuwe vogel gespot, een Ani. Hij maakte veel lawaai!

Nog een paar keer de Kathedraal grot

We varen hier vlakbij land, maar wat zie je als je door de Bahama's vaart? Precies, je ziet vrijwel niets van de eilanden omdat ze zo laag zijn, voeg daarbij alle ondieptes en verborgen riffen en het moet een ware nachtmerrie geweest zijn om hier in vroeger tijden te varen. 

Huisjes in Spanish Wells, het dorp had een fijne sfeer. Het bovenste huis in de Nationale kleuren van de Bahama's

En nog een paar muurschilderingen uit Rock Sound